Yaşam iyice tekdüze oldu artık.İnsanlardan kaçarak yaşıyorum çünkü.Yalnızım,ama bunu da seviyorum galiba.2 köpeğim,evin içinde 3 dışında bir sürü kedim var.Her birinin adı var,karakteri var.4 kardeş var mesela,hepsi adıyla özdeş.
Pamucuk var mesela,pamuk gibi yumuşacık,sev,mıncır istediğini yap,gıkı çıkmaz. Asi var,o tam asi,kıskanç ve huysuz:) Sadece onu seveceksin,başka kedi istemez.
Günüm onlarla renkleniyor.Sabah kalktığımda mama vermek bile merasim.Hepsinin tarzı var,kimi tek başına yemek istiyor,kimi bir diğeriyle birarada yiyor,başlarında nöbet tutuyorum.
Neden her yaptığım işi bu kadar ciddiye alıyorum ben? Sanki beklemesem aç mı kalacaklar? Elbette hayır. Ama işte böyleyim. Köpeğim mesela,suratıma bakışından ne istediğini anlıyorum,aslında kedi ve köpeklerimin hizmetkarı oldum bir bakıma.
Burda düşünmem lazım. İnsanlara da aynısını yapıyorum. Sevilme isteği mi bu? Oysa her birimiz eşsiz,biricik değil miyiz? Yaptıklarımızla mı sevilmeliyiz,yoksa olduğumuz halimizle mi? Bu yüzden mi HAYIR demeyi öğrenemedim hiç?
Kendime değer vermeyi öğrenmem lazım,öyle ya,kendini sevmeyeni başkası niye sevsin ki?
Annem bende kaldı 3 ay,o zaman farkettim bu durumu. Hayatım yaptıklarımı anneme beğendirmeye çalışmakla geçti. Aman beğensin,beni sevsin diye. Oysa onun iki dudağının arasından çıkacak sözcükler mi beni değerli yapacaktı? Değil elbette...
Genel sorunumuz bu aslında,içimizde bir yerlerde değer verilmek,sevilmek istiyoruz. Oysa bunun için yaptığımız,büründüğümüz roller bizi biz olmaktan çıkarıyor. Olduğumuz gibi olduğumuzda ise sadece gerçek dostlar kalıyor çevremizde, inanın bana sizi sevenler de artıyor,çünkü onların yapamadığını yapıyorsunuz,saygı duyuyorlar.
Bugünden itibaren kendime değer vermeyi öğreneceğim.Hep başkaları için yaşamak ne kadar anlamsız. Kendin için yaşamalısın,sadece içini cıvıldatan şeyleri yapmalısın. Kalbin sana her zaman doğruyu gösteriyor zaten.
Bugünlük bu kadar günlüğüm....
Hiiii, kedilerrrr. Mucks :)
YanıtlaSil