Anne kaybı ve depresyon

Mayıs ayında yazmışım son postumu,o kadar çok şey oldu ki bu sürede...

Önce kardeşim hastalandı, hastalığını yazmayacağım ama ölümün kıyısından döndü,bir kaç kez operasyon geçirdi, bir kez kalbi durdu...

Bu üzüntünün üstüne Gezi olayları patlak verdi. Öyle bir dönemdi ki sabaha kadar twitter ve facebook başında oturup haber almaya ve paylaşmaya başladım. Üzüntüden bittim gençlere yapılanlara, oğlum da ordaydı, endişeler,üzüntüler derken aşırı zayıfladım, öyle böyle değil. Akşamları ateşim çıkmaya başladı, yorgunluk da cabası...

Doktor doktor gezdik, psikiyatrist majör depresyon tedavisi başlattı. Ege üniversitesinde direkt lösemi araştırıldı, şükür yokmuş. Şimdi bir tek Petct diye bir şey çektirmem gerekiyor. 

Depresyon ilaçlarının çok faydasını gördüm ama.

Ben yaşadığımız her şeyin bir sebebi olduğunu düşünüyorum. İyi ki o depresyon ilaçlarını kullanıyormuşum.

Bu kadar olayın üstüne bir gün canım annem aniden rahatsızlandı, hastaneye götürdük ve 2 saat içinde canımın içi her şeyim annemi kaybettik.

Depresyon ilaçları olmasa bunu kaldırabilirmiydim bilmiyorum, hala da kabullenebilmiş değilim tam olarak, kıyafetleri duruyor, dokunamıyorum, sanki o yaşıyor da o kıyafetleri verirsem ölecek gibi geliyor.

Babamı da 99 da kaybetmiştim gene aniden. Bu tarifsiz bir acı. O kadar düşkündüm ki babama da anneme de, çok büyük bir boşluktayım şimdi

Bir gece rüyamda kendimi kel gördümve saç takıntım başladı, sanırım acıyı unutmak için ruhumun seçtiği bir şey, gün geçmiyor ki saçımla uğraşmayayım, yağlar, bakımlar, deli gibi oldum. Oğlum ve eşim dalga geçiyorlar benimle, watsonstan çıkmaz oldum ya, bu nasıl bir şeyse...

Anne kaybı gerçekten çok zor, bunu yaşayanlara Allahtan sabır diliyorum...

İşte böyle yaşadıklarım mayıstan bu yana, elbet bunu da aşacağım ama zaman gerekiyor.

Oğlum ve eşim için ayakta durmaya çalışıyorum ama içim kan ağlıyor